نحوه مسابقه در گل و لای ، رمز موفقیت
نحوه مسابقه در گل و لای ، رمز موفقیت
حسین عبدی
چند نفر را تصور کنید که با یکدیگر در حال مسابقه دویدن می باشند . مسیر مسابقه دارای مراحل مختلف و شرایط گوناگون می باشد . قسمتی از مسیر ، مشابه تمرین های نظامی ، گل ولای می باشد و در قسمتی دیگر ، نفرات شرکت کننده در مسابقه بایستی از زیر سیم خاردار بگذرند اما ادامه مسیر ، صاف و هموار می باشد .
حالا نظر شما را به این نکته جلب می کنم که ، اگر یک نفر از آن ها در قسمت گل ولای و باتلاقی مسابقه با انجام هر اقدام و با دست زدن به هر فعالیتی که ساده ترین آن تکاپو و تلاش بیشتر می باشد ، بتواند حتی چند متر جلو بیفتد ، هنگامی که همه به مسیر صاف و هموار می رسند مطمئنا چندین متر و یا چند ده متر از دیگران پیش خواهد افتاد . حتی اگر سرعت او بادیگران در قسمت هموار مسیر ، مساوی باشد ، فاصله ی زیاد او با دیگران حفظ خواهد شد .
مثال فوق را از آن رو آوردم تا بگویم که در شرایط فعلی که اقتصاد ما بالاخص در بخش صنعت با عدم رونق نسبی مواجه است ، شرکت هایی که بتوانند با اجرای اقدامات مناسب مدیریتی موقعیت بهتر نسبت به رقبا برای خود ایجاد کنند هنگامی که بازار وشرایط صنعت رو به رونق می رود و از کسادی کنونی خارج می گردد آن سازمان ها می توانند موقعیت به مراتب بهتر و جایگاهی بسیار بالاتر را نسبت به دیگر سازمان ها برای خود به دست آورند .
درست است که استراتژی های کاهشی و تدافعی در شرایط رکود بازار از سوی استراتژیست ها توصیه می گردد اما این بدان معنا نیست که سازمان ها از برنامه ریزی جهت کسب آمادگی و زمینه سازی جهت حرکتی سریع و جهش وار در هنگام گشایش بازار دست بکشند .
طبیعی است که همه ی شرکت ها توانایی این مهم را ندارند . شرط لازم و اولیه چنین حرکت استراتژیکی ، توان مدیریتی بالای مدیران ارشد یک سازمان می باشد که بتوانند با دیدی باز و نگرشی وسیع ، نسبت به تحلیل وضعیت فعلی بازار و محیط بیرونی و همچنین ارزیابی شرایط درونی سازمان خود اقدام نمایند . آن ها باید که دورنما و چشم اندازی را ترسیم نمایند تا راه را در تاریکی نپیمایند و مسیر را چراغ خاموش گذر نکنند . یعنی دانسته و فعالانه و نه غافل و منفعلانه عمل نمایند .
عامل مهم بعدی ، توانایی بالفعل سازمان در انجام برنامه هایی است که طراحی می نماید . این بدان معناست که سازمان به جهت تأمین منابع و امکانات لازم جهت تحقق بخشیدن به برنامه های طرح ریزی شده جهت دستیابی به اهداف ، توانایی لازم را داشته باشد .
متاسفانه بسیاری از شرکت های صنعتی ما بنا به دلایل مختلف ، توانایی تأمین منابع مالی جهت در اختیار داشتن نقدینگی برای هزینه های جاری و همچنین تأمین منابع مالی برای سرمایه گذاری در طرح های توسعه خود را ندارند . بخشی از این مشکل به بالا بودن سود تسهیلات بانکی و بهره زیاد وام ها برمی گردد .
شرکت های اندکی را می شناسم که در این دام گرفتار نیامده اند و یا میزان فرو رفتن آن ها در این باتلاق کم بوده است .
از فواید اهرم کردن منابع مالی بسیار شنیده ام اما این اقدام در کشورهایی که سود تسهیلات ، پایین می باشد ، توجیه اقتصادی و منطقی دارد یا در زمینه های کسب و کاری که سود سرشاری نصیب واحد تجاری می شود ، توجیه پذیر است و توصیه می گردد . میزان بالای بدهی های معوقه واحدهای صنعتی کشور به نظام بانکی گویای صحت این مسئله می باشد .
واحدهای تجاری و صنعتی ما در کنار مشاورانی که برای نیازهای فنی و مدیریتی خود آن ها را به خدمت می گیرند برای مسئله مهم مدیریت سرمایه و تأمین منابع مالی مورد نیاز خود احتیاج ضروری به مشاورانی آگاه و کاربلد در این زمینه دارند تا در مسائل مالی دست به اقداماتی نزنند که به جز اینکه بدهی های بسیار را برای سازمان ایجاد کند کمتر فایده ای را به همراه دارد
حجم بالای بدهی های سازمان مانند بیماری فلج کننده ای است که امکان هرگونه فرصت و آرامش برای تفکر ، برنامه ریزی و اجرای اقدامات مناسب را از مدیریت سازمان می گیرد . فکر و ذکر مدیران ارشد سازمان ها فقط و فقط درگیر پرداخت بدهی های کمرشکن شرکت می گردد . مدیران شرکت هایی که بدهی های بسیار زیادی دارند مانند فردی می باشد که در جنگلی گم شده و به او گفته اند خرسی خشمگین و گرسنه در این جنگل دنبال طعمه می گردد . آن شخص ، در آنچنان شرایط و موقعیتی ، تنها کاری که می تواند بکند و به تنها چیزی که می تواند فکر کند و بیندیشد ، این است که هر طور شده از آن خرس بگریزد .
